تو کی هستی؟

بعد از شنیدن خبر خودکشی جونگمیون عضو شاینی که خواننده موفقی بود و قرار بود خیلی زود موزیک ویدیو سولوش بیرون بیاد، زیاد شنیدم افسردگی چهره نداره.
بین رفقام آدما رو میخندونم، شادم، بهشون گوش میدم. تلاشم اینه که نمونه یه زن قوی و موفق باشم. حتی همین چند دیقه پیش برای فرفری مو از ایده ام برای آینده گفتم. آرزوهایی دارم. تلاش میکنم زبون های دیگه رو یاد بگیرم. به عقاید بقیه احترام بذارم. سنگ صبور باشم. کمتر و بیشتر درس خوندم. یه جاهایی برای مطی راه صاف کن بودم و باشم. کتاب خوندم، به کتاب خونی تشویق کردم. کار کردم. یکی هست که دوستش دارم، شابد. دوستام، خانوادم.
بخاطر همه اینایی که گفتم حداقل، نباید یه زمانی خسته شم. افسرده شم. شاید گاهی کند باشم، درجا بزنم اما نباید بیخیال شم.
من بهت افتخار میکنم خودم جان. به همه نقاط ضعف و قوتت. به همه تصمیم های درست و غلطت، حتی اونایی که بعدا میگیری.
هیچوقت نذار تو یه چهره از افسردگی باشی. لیاقتت خیلی بیشتر از ایناس.

یک سال تقریبا از دانشگاهم میگذره. قلب من واسه هیچکدوم از درسا تند تند نمیزنه.حتی نمیدونم قراره آیندم چجوری بشه. کارم زندگیم. کشوری که توش قراره زندگی کنم کجاست. من از چی خوشم میاد. واسه چی ساخته شدم؟ فیلم ببینم کتاب بخونم بیمه بزنم عاشق کره باشم و تو ایران زندگی کنم؟
من به اندازه کافی خوشبختم؟ رویام چیه؟ دغدغه ام؟

نه به نحو احسن
ولی هرچی بود بد نبود
مامان خوشش اومد.
بابا هم بدش نیومد
مطی هم شاد شد.