تو کی هستی؟

چرا من واسه هرکی گیف های اکسو رو میفرستم چشش چان رو میگیره؟

با استناعت از درگاه حق در ساعت ۴و ۹ دقیقه روز پنجشنبه معادل ۱۶ فروردین یک هزار و سیصد و نود و هفت سریال ۳۲ قسمتی "چیزی برای از دست دادن نیست" بالاخره به اتمام رسید. به همین مناسبت از کلیه دوستان و آشنایان دعوت می شود دور سریال ها را خط کشیده به سینمایی ها رو بیاورند.

ساعت ۴ و ۲۷ دقیقه
من بالاخره بویز اور فلاورز رو تموم کردم

- کفش ها واسه زن ها چیزهای خیلی مهمی ان.
+ چرا؟
- چون اونا می تونن تو رو به جاهای خوب ببرن.

تو ماشین آهنگای کره ای میذارم. این روزا بیشتر. مخصوصا که بابا برا امتحانا منو میرسوند دانشگاه. گهگاه براش از خواننده ها میگفتم. از معروف بودن کیپاپ. از اینکه چقد کشور های همسایه تو کره دبیو میکنن. براش جالب بود و میگف خوب یاد بگیر زبونشونو برو تو اون کشور درس بخون. ماهم میایم. برام جالب بود حرفاش. گفتم میخوام زندگی کنم اونجا. الفباشونو بلدم. میتونم هانگئول بخونم. اون مکالمه سه چار دیقه ای تو مسیر لوله ده راستش انگار مسیر زندگیمو از خاکستری تیره روشن تر کرد. من واقعا هدفم پزشکی نبود. حتی تو اون سالهایی که برای کنکور میخوندم مثلا، همچنان عاشق کره بودم. سریالهاشون. حرف زدنشون. غذا هاشون. لباساشون. دلم پر میکشه برم پل رودخانه هان. جزیره جیجو. بازار ها و رستوران هاشون. توکبوکی فروشیای لب خیابون. کنسرت ها و فن ساین ها و جشن های پایان سال شبکه ها بماند.

یارو ۱۰ سال جون میکنه تا بیرون میره بشناسنش. بعد ۱۰ سال دوباره زور میزنه تا بیرون میره کسی نشناسدش. و آمار دیتش و کسی نداشته باشه.

شما یه سالتو شبیه 2018 شبکه mbc کره شروع کن، من امضا میدم قد سه سال انرژی بگیری.

نوشتنی زیاده
حال تایپ نیست
دختره داره کنار درس دانشگاش ۱۰ ساعت واسه کنکورش میخونه.
میخوام بپرسم چی تو ازش کمه؟
سنتون که یکیه
شرایط پشت کنکور بودنتون
دانشگاه و اساتید فعلی تون.
هدف و آینده ای مه میخواین
یا شایدم تو نمیخوای.
پزشکی!
رویای منه یا یه پل برای رسیدن به رویام؟
رویای من کره است.
مسافرت بهش.
زندگی تو اون کشور.
دیدن فرهنگ مردمش.
و پزشکی و درآمدش پل سخت و فوق العاده ایه.
و من بهش میرسم.
قول میدم.