تو کی هستی؟

خواب دیدم دعوت نامه هاگوارتز برام اومده

همونجوری بود دقیقا 

ولی فیک.

ینی من فهمیدم که جای اسمم یه اسم دیگه بوده بعد روش کاغذ زده بود اسمم رو روی کاغذه نوشتن.

این که تو وبلاگ هام سگ هم پر نمیزنه یه جورایی قدیم ها غمنگیز! بود اون موقع ها که کپی پیست جوک باقی وبلاگ ها ته ته ته خفن بودن یه بلاگر بود به نظرم. اون موقع ها که کامنتامم کپی پیست بود. یه ' آپم ' با یه خروار گل و شکل و عزیزم و اینا. 

الان این سکوت و خلوت بودن این خونه بهم حس دفتر خاطرات رو میده. از دست همه پنهونه ولی کاملا از هرجای دنیا در دسترسه. اگه سیلی زلزله ای بادی طوفانی چیزی این بلاگ رو خراب نکنه تا دوره بچه های آدمم میمونه. و جالب میشه یه روز نوه ام برای انشا به نوشته های من سر بزنه یا یه بخشی از اونو وارد نوشته هاش کنه. یا حداقل ازش یه ایده ای بگیره. این ۲۰سال چجوری گذشت؟ باقیشم همینجور میگذره همینقد سریع.

:))

*وی مُتِجَوِّدی بود که تازه دیروز امتحاناتش به پایان رسید.

تو ماشین آهنگای کره ای میذارم. این روزا بیشتر. مخصوصا که بابا برا امتحانا منو میرسوند دانشگاه. گهگاه براش از خواننده ها میگفتم. از معروف بودن کیپاپ. از اینکه چقد کشور های همسایه تو کره دبیو میکنن. براش جالب بود و میگف خوب یاد بگیر زبونشونو برو تو اون کشور درس بخون. ماهم میایم. برام جالب بود حرفاش. گفتم میخوام زندگی کنم اونجا. الفباشونو بلدم. میتونم هانگئول بخونم. اون مکالمه سه چار دیقه ای تو مسیر لوله ده راستش انگار مسیر زندگیمو از خاکستری تیره روشن تر کرد. من واقعا هدفم پزشکی نبود. حتی تو اون سالهایی که برای کنکور میخوندم مثلا، همچنان عاشق کره بودم. سریالهاشون. حرف زدنشون. غذا هاشون. لباساشون. دلم پر میکشه برم پل رودخانه هان. جزیره جیجو. بازار ها و رستوران هاشون. توکبوکی فروشیای لب خیابون. کنسرت ها و فن ساین ها و جشن های پایان سال شبکه ها بماند.

سلامنعلیکم بر وب جان
بعد یه مدت اووووف طولانی اومدم.
این دوهفته متوسط ۵ ساعت خوابیدم ۱۰ ساعت درس خوندم روزانه. یه حرکت نسبتا عجیب اصلا.
هر روز جز پنج شنبه و جمعه ها امتحان داشتم. اندیشه شدم ۱۹. مدنی رو قراره من و الهه دوتایی باز برداریم که فاطیما تنها نباشه تو اون کلاس. مقدمه رو هم من و الهه باز برمیداریم که پایه امون قوی شه. ( استاد فاطیما کس دیگه ای بود). فارسی رو هم پری تو یه روز دو تا امتحان داشت نیومد بده. قراره با اون بردارم که اون تنها نباشه. مالیه هم همه ورودیای حقوق ۹۶ به اتفاق آرا قراره ترم بعدم بیایم دور هم خوش میگذره. ( کلا یه استاد ارائه میکرد چون).
با این اوصاف از سری شاخ ترین دانشجوهایی خواهم شد که از همون ترم اول مشروط میشن. اصن دانشجوییه و مشروطیت. وگرنه که مدرسه بالاخره همه قبول میشدن.

تو این روزای پر استرس و شبای بی خوابی گهگاه آرزو میکنم یکی بود جای بخون، فردا امتحان داری؟، چه ساعتیه امتحان فردات؟، چه درسی؟، فقط بگه گور بابای امتحان اصن اندیشه اس. آسونم هست، بپوش بریم یه دور بزنیم بیرون.
یا حتی فقط وقتی لیست رفیقا و آدمای دور و برمو بالا پایین میکنم یکی باشه که بشه باهاش حرف زد و تموم شن این استرسا...

یارو ۱۰ سال جون میکنه تا بیرون میره بشناسنش. بعد ۱۰ سال دوباره زور میزنه تا بیرون میره کسی نشناسدش. و آمار دیتش و کسی نداشته باشه.

اووف. عربیو افتادم تو یه کلاسی که من بودم و یه گله پسر.
بعد مراقب یه برگه تقلب و از یه پسر گرفت که پشت اون برگه کارت ورود به جلسه من بود.
فقط شانس آوردم دلش به رحم اومد و چون دختر! بودم برگه رو بهم پسش داد.
و گرنه که پخ پخ.

شما یه سالتو شبیه 2018 شبکه mbc کره شروع کن، من امضا میدم قد سه سال انرژی بگیری.

اول وی پی ان وصل میکنی
بعد تله رو باز میکنی لینک مورد نظرتو که پیدا کردی
وی پی ان و خاموش میکنی که دان شه.
بعد دوباره وی پی ان و وصل میکنی.
تله رو باز میکنی، لینک و پیدا می کنی.
و باز از اول...

نوشتنی زیاده
حال تایپ نیست
دختره داره کنار درس دانشگاش ۱۰ ساعت واسه کنکورش میخونه.
میخوام بپرسم چی تو ازش کمه؟
سنتون که یکیه
شرایط پشت کنکور بودنتون
دانشگاه و اساتید فعلی تون.
هدف و آینده ای مه میخواین
یا شایدم تو نمیخوای.
پزشکی!
رویای منه یا یه پل برای رسیدن به رویام؟
رویای من کره است.
مسافرت بهش.
زندگی تو اون کشور.
دیدن فرهنگ مردمش.
و پزشکی و درآمدش پل سخت و فوق العاده ایه.
و من بهش میرسم.
قول میدم.