تو کی هستی؟

وحشی خونخوار فقط پشه.

چقدر خوبه انقدر امنم که مطی چیزایی که نمیتونه به مامان بگه رو بهم راحت میگه.

برای مامانم تعریف کردم امروز شرایط فرفری موی غزل ساز رو. تهش گفتم که بهشون افتخار میکنم که به حرفام گوش میدن. کمتر از قبل محدودم میکنن. و دارن یاد میگیرن بیشتر از قبل بهم اعتماد کنن.

+بابا ببین کفشمو. خوشگله؟
-آره. خیلی.
بعد رو میکنه به مطی: تو هنوز کتونی میپوشی؟😒

قدیم ها زیر پنجره دخترا آواز میخوندن. الان، فقط صدای دل انگیز خورد و خاکشیر شدن علف ها میاد.

انقدری که من امروز خوابیدم کوالا تو عمرش نخوابیده

نماز صبح ماه رمضون من نسبت به مامانم اول وقت تر بود سالها. تا اینکه مطی به جرگه ی روزه داران پیوست.

مامان من معتقده که آدم باید از سرما یخ بزنه اما از پتوی تازه شسته شده استفاده نکنه چون تازه شسته شده و چه دلیلی از این بالاتر برای استفاده نکردن

ته ته ته توجه مامان به ورزش گفتن جمله ی: " باز این بیصاحاب فوتبال شرو ببیه" عه. اونوقت سر سفره سحری باید به انتخاب ایشون رادیو ورزش گوش بدیم.

شماها پدر و مادرین؟ نگرانین؟ میفهمم
ولی محدود کردن دخترتون راه محافظت ازش نیست. دائم چک کردنش کار درستی نیست. بهش این مفهوم القا میشه که ما بهت اطمینان نداریم، پس تنها حق نداری تا کلاس ورزشی بری، تا فرهنگ سرا بری.
دخترتون قراره به زودی وکیل بشه. حق مردم رو براشون زنده کنه. با این کارا فقط اعتماد به نفسش رو ازش میگیرین.
خلاصه که ایراد گیری های بی مورد ازتون پدر و مادرهای بهتری نمیسازه