تو کی هستی؟

من میتونم مسئولیت گفتن دوستت دارم رو قبول کنم؟
نمیتونم.

نوشتن تو هیچ جایی قد بلاگستان شادم نکرده.

+ خودشم میدونه؟
- چیو؟
+ اینکه دوسش داری.
- نه
+ بهش بگو قبل از اینکه یکی دیگه بهش بگه

این متنیه که حدیث نوشته. کاملا من هم منطقیه. معصومه هم تاکیدش رو گفتنه.
من؟
به همینشم قانعم.

هممون درگیر عشقیم.
یکیمون عاشقه، طرف هم عاشقشه، اما غرور پدرشونو درآورده
اون یکی عاشق بوده طرف خیانت کرده، حالا داره از بقیه انتقام میگیره یجورایی
سومی عاشقه، نگفته بلاک شده، حالا میخواد شر نفر سومی که عاشقشه رو از سر خودش کم کنه
و آخری که عاشقه، تو پیام دادن پیش قدمه، اما طرفش حتی روحشم خبر نداره و اینم هیچ جوره نمیتونه بگه.

حس میکنم زیادی دارم بهت بها میدم. تو واقعا اینقدرام برام مهم نیستی.

باید بیشتر کتاب بخونم و تا خرخره فیلم ببینم

باید بهت بگم و قالشو بکنم؟

پ.ن: خدا سر شاهده من کمتر آدم حرف گوش کنی بودم.
اصلا: من به پایان دگر نیندیشم/که همین دوست داشتن زیباست.

انقدی که من و مصی دوتایی تک به تک کلمات و استیکراتو آنالیز کردیم، آنالیزور های کریمینال مایند نکردن.

حقته. تا ابدیت هم هر جوری که بهش فکر کنی حقته.

من حتی امیدی به سین کردنتم ندارم.

چقدر خوشبخته اون دختری که معشوقش ازش مینویسه، شعر میگه یا براش میخونه.