تو کی هستی؟

یه عکس فرستاده بودی تو کانالت و یه متن. تا لود شدن عکس مردم و زنده شدم تا مطمئن شم پسر توی عکس که دستشو انداخته گردن دختره تو نیستی.
متنت رو دوست. دلم میخواد بیام بگم تو اگه انقد بلدی قشنگ بنویسی چرا قشنگ غمگین؟ کم خودمون مشکل داریم؟ شاد بنویس.

اومده بودم شهرتون. قلعه حسن خان. نتونستم تا بالا برم بیشترش بخاطر مدنی بود. فردا قراره بپرسه منم کوفت نخوندم. میشه ازش به افتضاح قرن یاد کرد.
بگذریم. دیشب با مصی حرف میزدم. گفتم ازت ناراحتم چون وقتی تولدتو تبریک گفتم جمع خطابم کردی، لبخند نزدی. یجورایی محترمانه حس کرد ازم میخوای دیگه بهت پی ام ندم. مصی گف شاید ناراحت نباشی. شاید من اشتباه فک میکنم که تو حس میکنی مزاحمت میشم. کره ایا یه اصطلاح دارن به نام استاکر. ینی کسی که دنبال میکنه یکی دیگه رو، همه جا، یجورایی باعث ترس طرف میشه. فک کن هرجا میری یکی باشه که نمیشناسیش یکم ترسناکه. اما مصی میگه احتمالا برات جذابه من کیم که تولدتو بدون اینکه خبری ازش تو فضای مجازی منتشر کنی تبریک میگم. میگه اگه خودش بود اینجوری فک میکرد کیه که انقد پیگیرشه؟ نباید جات تصمیم بگیرم. از طرفی درگیر احساسات خودشه و میگه نباید که نه ینی بهتره برات از حسم مستقیم نگم. گفتم احتمالا یه چیزایی میدونی. گفت حدس و گمان خیلی مهم نیست. میگفت ازم تشکر کردی شاید منظورت این نبوده که مزاحمتم. اما میدونی تو اگه کسی تو زندگیت باشه من قطعا یه مزاحم بیخود میشم.
عیدت مبارک راستی.
امروز یکی رو رامسر بلوار کازینو دیدم که خیلی شبیهت بود. اما تو یه نگاه دیدمش. احتمالا تو نبودی. ینی ممکنه کنجکاو باشی چرا از تولدت بهت پیام ندادم؟ عیدو تبریک نگفتم؟ جواب سوالاتو ندادم؟

صادقانه میتونم بگم دوستت ندارم.

امشب باید برات مینوشتم: هیَ کنچانا؟
بعد تو بپرسی چی گفتم.
ترجمه اش کنم مثل سری قبل. ولی این بار دیگه نپرسی کجایی حرف زدم.
بعد بپرسم: کجایی نیستی؟
تو بگی که حالت خوبه و سرت یکمی شلوغه. و من رو دیگه جمع مخاطب قرار ندی.

اما صد حیف که قول دادم به خودم که بهت پیام ندم.

امشب یه چیزی نوشتی تو کانالت و همه دوستام گفتن که باید جوابتو بدم.
اما من به خودم قول دادم که دیگه چیزی برات ننویسم.

بار آخرم بود.

خاک تو سرت که نمیدونی چقدر تنهام و چقدر دوست دارم.
خاک تو سرم که نشونت نمیدم چقدر تنهام و چقدر دوست دارم.

Hiya do
Saranghae.

پرسیده بودی از وقتایی که دلتنگیم و تنها.

خب بستگی داره این دلگیری چقدی باشه. اگه ماکسیممش رو حساب کنیم. میام تو اتاقم در و میبندم و آهنگ میذارم غمگین. بعد شافلشو روشن میکنم. شکر خدا پلیرم انقد شعور داره که بفهمه باید غمگینا رو پلی کنه. گریه میکنم. با خودم حرف میزنم. از نگاه شخص سوم به قضیه نگاه میکنم. و بعد کم کم آهنگا به جاهای شاد میرسن. اونوقته میگم گور بابای دنیا. تا حالا گذشته از این به بعدشم میگذره.

اگه دردم تو باشی، اغلب برا مصی پیام میدم. من اینور زار میزنم اون اون ور دلداری میده. بعد به این نتیجه میرسم که گور بابات. نصف جمعیت دنیا مردن. تو نشدی یکی دیگه. و اینکه من عاشقت نیستم و فقط برات احترام قائلم. اصن همه این زار زدنا رو به تغییرات هورمونی نسبت میدم. تهش باز یه گور بابای دنیای دیگه هم میگم. و به این فکر میکنم که زندگی رو هرجور بگیری همون جور میگذره.

دوباره چالش گذاشتی بعد مدت ها
و برخلاف چند وقت پیشا که دائم پیام میدادم بهت دوباره رویه سابق تر ها رو پیش گرفتم؛ ینی دیدم و سکوت کردم و برا خودم جواب دادم و رفتم تو لاک دفاعیم.